چند بار است که می آیم این جا بنویسم. اما. هر روز که می گذرد به سکوت نزدیک تر می شوم. به خودسانسوری رسیده ام؟ مخاطبی که می خواهم نمی یابم؟ این همان درد ناشی از حرف نزدن ها و سکوت مفرط است؟ این روزها سوال های «چه اتفاقی افتاده است؟» و «چه چیز اذیتت می کند؟» تبدیل شده اند به دو سوال لاینحل که قبل ترها فقط نمی خواستم پاسخشان بگویم و حالا نمی توانم ! واقعا نمی توانم. + حرفايي كه تو سينه دارم همش از جنسِ سكوته بشنويم
اگر به زندگی روزمره خود صادقانه نگاه کنیم متوجه می شویم که اسیر شتاب و فرار از لحظه حال هستیم. در واقع اغلب اوقات تقلا می کنیم از تجربه فعلی خلاص شده و به لحظات بهتر برسیم. این امر نتیجه طبیعی هدایت شدن زندگی ما توسط اصل لذت است. میل دائم به جستجوی لذت و اجتناب از درد و رنج ، موجب می گردد که ما بطور خودکار، دائما در حال خیال بافی و تجسم لحظه بعد( که لذت بخش تر از زمان حال باشد) باشیم. رونالد سیگل می گوید، آنچه مضحک است این است که این سبک زندگی، با از کف
افزایش مرگ های ناگهانی در چند سال اخیر ، آنهم در میان افرادی که در عنفوان جوانی بوده و سابقه بیماری قلبی عروقی و سایر بیماری ها را نداشته اند، مدتی بود که ذهنم را درگیر خود ساخته بود. یکی از تبیین هایی که با استناد به مطالعاتی که در باب ضمیر ناهشیار داشتم و بارها به ذهنم خطور کرد، این بود که ضمیر ناهشیار انسان تاثیر قدرتمندی بر جسم و فعالیت های حیاتی ما دارد. در واقع موتور جسم ما تحت فرمان ضمیر ناهشیار قرار داشته و نگاه ما به زندگی و این باور که زندگی را
باور کنید رنج نداشتن هیچ نزیسته ای، از رنج تجربه نکردن هیچ زیسته ای، بیشتر آزار دهنده نباشد، کمتر زجرآور و دهشتناک نیست. و من نه از آنهایی هستم که هیچ نزیسته ای ندارند و گیج و مبهوت و افسرده خو، بین ماندن و نماندن گیر کردند و نه از آنانم که در آرزوی کوچک ترین زیسته ای ماندند و ناامید از رسیدن به هر آرزویی، کششی به ماندن ندارند؛ من . کاش گرفتاری و رنج امروز من جدال بر سر زیسته ها و نزیسته ها بود؛ ترسی که این روزها به شدت آزارم می دهد نه افسردگی ناشی از
درباره این سایت